Annelyn is 26 jaar en houdt zich al bijna de helft van haar leven bezig met detentie. Iets wat enorm veel impact op haar leven heeft gehad. Ze zet zich nu bijna een jaar in voor achterblijvers. Ze gaat het gesprek met achterblijvers aan en ze luistert om te kijken hoe ze het voor deze mensen makkelijker kan maken. “Ik weet hoe erg het is om diegene die je liefhebt zo te moeten missen. Je wil niet dat ander er op zo’n moment alleen voor staan.”

Not My Crime

Annelyn haar vader is in 2010 voor het eerst opgepakt en toen is het traject begonnen. “Er zijn meerdere invallen geweest. Of je nou jong of oud bent, dat zijn heftige dingen.” Sinds dat moment veranderde het leven van Annelyn en is het onzeker wat de toekomst haar gaat brengen. Uiteindelijk wordt hij in 2019 veroordeeld en moet hij zijn straf uitzitten. “Ik had zo’n goede band met hem, dat hij er op belangrijke momenten niet was en dat ik niet met hem kon praten, deed veel pijn.”

Vorig jaar besloot ze om zich sterk te maken voor achterblijvers die hetzelfde meemaakten. “Toen dacht ik van: ik moet hier iets positiefs mee doen.’’ Ik wil laten zien aan de buitenwereld hoe het is. Het is voor mensen in deze situatie niet makkelijk, veel mensen schamen zich ervoor en sluiten zichzelf op. Dat is nergens voor nodig is. Juist als je jezelf opsluit, blijft het lastig. Ik vind het ook moeilijk, maar het leven gaat door. Soms hoor ik ook negatieve dingen, maar daar probeer ik niets mee te doen.’’ Door zichzelf open te stellen hoopt Annelyn dat anderen haar opzoeken. “Er is geen handboek van wat je moet weten als je vader in detentie zit.” Andere achterblijvers kunnen bij Annelyn terecht met vragen of als ze ergens mee zitten. Dit doet ze onder andere via haar Instagramaccount: @notmycrime, waarin ze vertelt over haar ervaringen en wat haar plannen zijn.

Wat vind je van het Herfstkamp?

“Het Herfstkamp vind ik een goed initiatief. De relatie tussen ouder en kind is superbelangrijk. De ontwikkeling van het kind. Het draait bij zo’n kamp echt om het kind en de ouder. Het kind kan er niks aan doen en is wel eeuwig beschadigd. Dat merkte ik zeker, ook al was ik ouder. Laat staan als je nog jonger bent. Het wordt vaak erger als een kind er ook niet over kan praten, bij een Herfstkamp hoeven ze zich niet voor hun vader of voor zichzelf te schamen. Ze zijn met andere kinderen die het begrijpen. In Nederland zijn er zoveel kinderen waarvan een ouder vastzit. Ondanks de belemmeringen van detentie op de vader-kind relatie zijn dingen zoals het Herfstkamp wel mogelijk. Dat maakt voor die kinderen zoveel verschil.”