Zorgadministratie. Eerst maar eens de definitie hiervan: de gegevens die geregistreerd (moeten) worden om de zorg goed te kunnen leveren. Terecht, de zorg moet goed zijn en het moet inzichtelijk zijn wat er is gebeurd. Daar geen enkele discussie over.
De realiteit: Declaraties, berichten verkeer, aanbestedingen en inkoop contracten bij verschillende gemeenten en landelijke overheid, vele verschillende product codes, digitale knooppunten waar verschillende software pakketten worden verbonden, indicatie besluiten, tariefgroepen, veelkleurigheid aan verantwoording en registreren enz. Niks nieuws en helemaal van deze tijd, maar als het ergens stagneert is het niet zomaar even hersteld, zeg ik met gevoel voor understatement.
Wij constateerden enige tijd geleden dat een declaratie proces van gemeente X naar ons niet goed ging. We hebben de zorg goed geleverd, maar we krijgen ons terecht verdiende geld niet gestort. Niet omdat iemand twijfelt of omdat het budget op is, maar omdat er 'ergens iets fout gaat'. Een fout die is ontstaan door een technisch of menselijk mankement of een combinatie daarvan. Het speurwerk is begonnen, maar we zijn er na een aantal uur nog steeds niet uit.
De bedoeling: goede zorg leveren. Maar het resultaat is dat we bijna geen tijd meer hebben om die zorg te leveren.
Klagen alleen helpt niet en ik weet dat er meerdere, door ministeries en gemeenten opgezette werkgroepen zijn om de regeldruk te verminderen. Het thema wordt gezien, maar omdat het zo ingewikkeld is geworden en steeds sneller gaat, komt een structurele oplossing niet echt in zicht. Soms lijkt het haast alsof de ene oplossing het volgende probleem creëert.
Ik heb ook geen directe oplossing, maar wil wel vragen blijven stellen. Allereerst aan onszelf. Moet alles gedaan worden wat wij doen en zo ja van wie en waarom dan? In de loop van de jaren is het voorgekomen dat alleen wij zelf nog de eiser van een bepaalde handeling waren. Stoppen dus als het niks toevoegt. Ook stellen wij de vraag wanneer de zorg goed is (geweest). Uiteraard is daar geen eenduidig antwoord op en wordt het antwoord bepaald door degene aan wie het wordt gevraagd. Een systeembeheerder zal een ander antwoord geven dan een hulpverlener en een inkopende gemeente geeft een ander antwoord dan een moeder van een deelnemer.
Het leven is vaak niet maakbaar, niet simplistisch. En dus is de vraag gerechtvaardigd: waarom maken we het elkaar en onszelf dan zo vaak nog extra lastig? Aan goede intenties geen gebrek, die leiden echter niet vanzelfsprekend tot gewenste situaties. Soms lijkt het alsof complexiteit een voorwaarde is voor professionaliteit.
Opnieuw een vraag: hoe kunnen wij ons werk in die ingewikkelde samenleving zo goed mogelijk doen? Wat helpt de hulpverlener om samen met de cliënt resultaat te halen? Wat heeft de deelnemer nodig? Wat heeft de samenleving nodig?
Door alle jaren heen zijn er veel nieuwe (innovatieve) ideeën geweest. Talloze pilots, doorontwikkelingstrajecten, andere methodische aanpakken. We moeten ook niet stil zitten, soms zijn er wetenschappelijke inzichten en ontstaan er nieuwe pareltjes. Maar vaak is een tijd lang 'gewoon je werk kunnen doen' ook zeer gewenst. De kern van goede zorg is volgens mij altijd geweest: oprecht contact, betrouwbaar handelen, (kleine) doelen samen behalen en perspectief ontwikkelen.
We gaan die fout in het declaratie proces herstellen, daar is geen twijfel over. We zorgen ervoor dat alles klopt. Het is voor ons ook een uitdaging om het op te lossen en het geeft een prettig gevoel als we weer in controle zijn.
Maar daarnaast blijven we vragen stellen over de bedoeling. Over wat er moet, wat er kan en wat we willen. In gesprek met onszelf en met onze omgeving. Scherp blijven! Weer zo’n dag die gelukkig uiteindelijk leidt tot reflectie!
Marc Groenendijk
Directeur-bestuurder Exodus Midden-Nederland
Deze blog is terug te lezen op de LinkedIn-pagina van Marc.