Sinds de wereld in de greep is van corona, is er veel veranderd. Ook in onze Exodushuizen zijn de nodige aanpassingen gedaan, om de verspreiding van het virus tegen te houden. Piet, deelnemer van het Exodusprogramma en Joris, begeleider bij Exodus Zuid-Nederland vertellen over Exodus tijdens corona.

Piet (48) kwam zes maanden geleden bij Exodus in begeleiding. Doordat hij tijdens zijn verblijf bij Exodus toch nog een keer de fout in ging, moest hij tussendoor weer naar de PI. Sinds anderhalve maand is hij weer terug. “Ik ben wel blij dat ik terug mocht komen. Gelukkig gaat het nu uitstekend met mij. Ik ben er trots op dat ik niet naar mijn criminele vrienden ben teruggegaan. Ik bezoek in mijn ouderlijk woonplaats alleen mijn ouders en eigenlijk mis ik mijn vrienden niet eens. Ik ben een engeltje nu. Tien jaar geleden dacht ik ‘Lang leve de lol, af en toe zitten hoort erbij’. Nu wil ik heel graag op mezelf wonen en leren hoe ik met geld om moet gaan. Geen geld uitgeven en sparen, vind ik moeilijk. Moeilijker dan ik dacht.”

“Het ouwehoeren met elkaar, dat mis ik wel”
Piet, deelnemer

“Toen ik voor het eerst van Exodus hoorde, in de gevangenis, dacht ik dat is niet mijn ding. Ik dacht dat dit een soort kliniek was en dat ik minder op mezelf zou kunnen zijn. Maar ik vind het hier niet slecht. Het is nu wel anders dan de eerste maanden dat ik hier was. De gezelligheid is verdwenen. Voor corona zaten we met elkaar in de huiskamer. Ik zit nog steeds veel in de huiskamer want ik heb nog geen dagbesteding. Maar het ouwehoeren met elkaar, dat mis ik wel. Er wordt wel twee keer in de week gekookt, door Marco, een andere deelnemer hier. Maar we eten op onze eigen kamer. Gelukkig heb ik mijn radio bestuurbare auto’s. Die verzamel ik, daar knutsel ik aan en daar ga ik mee rijden hier in de straat. Dat is mijn bezigheidstherapie én dat houdt me van de straat. Of eigenlijk op de straat!
Over vijf jaar zie mezelf wel huismeester zijn hier. Dan doe ik de hele dag klusjes. Als ik iets vies vind, ga ik dat poetsen, als iets gerepareerd moet worden, doe ik dat. Maar weinig mensen doen dat. Ook hier in de straat zie ik buurtbewoners bezig met hun tuintje, of aan het klussen. Dan zou ik aan willen bellen om mijn hulp aan te bieden.”

“De deelnemers zoeken elkaar meer op”
Joris, begeleider

Joris (23) is sinds februari dit jaar in dienst bij Exodus als begeleider. Hij studeerde Maatschappelijk Werk en Dienstverlening.

“Ik zag een vacature bij Exodus en de werktijden spraken me heel erg aan. Mijn vriendin werkt namelijk in de horeca en is veel ’s avonds aan het werk. Op deze manier lopen we elkaar niet mis. De functie als begeleider bij Exodus bevalt me heel goed. Het is ook wennen. Ik geef als jong “broekie” volwassen mannen advies en ik moet zorgen dat ze zich aan de regels houden. Dit vinden ze niet allemaal even gemakkelijk. Ik word  natuurlijk uitgetest. Dan jagen ze me op kast en probeer ik mij te verdedigen. Dan wil ik graag alles uitleggen, maar ik leer nu te accepteren dat ik niet altijd iedereen tevreden kan houden en dat je soms moet botsen om dichter naar elkaar toe te groeien. 

Corona diende zich al snel aan toen ik hier kwam werken. Wat ik zie is dat deelnemers elkaar meer opzoeken omdat ze verder niemand anders kunnen zien. De kok heeft een hulpje gevonden die hem helpt met groenten snijden, er zijn deelnemers die iedere dag samen een wandelingetje maken of samen een film kijken. Doordat veel dagbestedingsactiviteiten buitenshuis niet meer door gaan, zijn deelnemers veel thuis. Moest de huismeester ineens voor twaalf deelnemers klusjes zoeken! Zo hebben we kaarten geschreven voor de oudere buurtbewoners, zijn we in de tuin aan de slag gegaan en hebben we een groentetuin opgezet. Ook schaften we sportartikelen aan zoals springtouwen, gewichten en elastieken. De deelnemers mogen dat lenen en we kunnen ze ook begeleiden hierbij. Dat zien we ook als een soort dagbesteding. Alle gezamenlijke activiteiten zijn nu namelijk niet mogelijk. Teamvergaderingen, deelnemersvergaderingen, de gezamenlijke opening ‘s ochtends en thema avonden zijn opgeschort. De persoonlijke communicatie is nu veel belangrijker geworden. Er is geen gezamenlijke uitlaatklep meer en daarom geven we als begeleiders nu meer dan normaal persoonlijke aandacht aan de deelnemers. We moeten hier met elkaar doorheen, zitten samen in hetzelfde schuitje. Ik merk dat het werkt als ik eerlijk aangeef het soms ook niet te weten en me onzeker te voelen in deze tijd.”

"We zitten samen in hetzelfde schuitje"
Joris, begeleider

“Onze deelnemer Piet heeft een verbindende functie tussen de deelnemers, ze moeten om hem lachen en hij houdt alles luchtig. Hij brengt sfeer in huis en praat met andere deelnemers over wat hen bezighoudt. Hij heeft echt nog stappen te zetten, maar als de motivatie er is, dan gaat het balletje vanzelf rollen.”